SNIERER PEITER.
 

Snierer Peiter, as dei daud is, will hei je ok girn na den Himmel rin. "Ne", seggt Petrus, "du hest tau vel Tüg wegnahmen," dat harrst du nich müßt, dat harrst du dei Lür werrergeven schullt".

"Dat häurt sik so, heff ik meint", seggt Snierer Peiter, "dat wußt ik nich anners".

Dau lett Petrus em rin, un Peiter will sik dat je all mal ankieken un geht in den Himmel rüm un löppt ümmer wierer un wierer un kümmt na dei Sted, wo dei leiv Gott sitt. Dei is awer jüß nich dar, un Peiter sett sik op den Stauhl dal, un dau hett hei so’n lütt Kiekfinster vör sik hadd, un as hei dar mal dörkieken deet, do süht hei dei ganze Welt vör sik. Un dau kann hei seihn, dar is’n Snierer, dei snitt tau, un hei snitt ein Stück Tüg af un smitt dat na dei Höll rin un röppt: "Dar, Düwel, hest ok watt!"

Dau ward Peiter doch so dull, as hei dat seihn deet, hei hett dar je an denken müßt, wat Petrus tau em seggt hett, hei nimmt unsen Herrgott sinen Fautschemel un smitt den Snierer daud.

As dei leiv Gott tau Hus kümmt, kann hei sinen Schemel nich finn, un hei fragt Petrus, wo dei bleven is. Dei weit dat ok nnich. Hei denkt awer an den Snierer un lett em raupen, un Peiter mutt je mit dei Sprak raff.

"Wenn ik di jedesmal an den Kopp smeten harr", seggt dei leiv Herrgott, denn weirst du al lang daud west. Du kümmst mi hier nich werrer her, dat segg ik di! Du kannst hier noch so’n beten an den Auken rüm krupen, dat is’t awer all!"

Erzählt von Schneider Harders, Lehmrade, geb. 1850.
 

1928/1 - 26
 

1928/1 - 27

DEI AAL.

Varrer Heetmann, dat is ’n Arbeetsmann west in ’t Gaud WOTERSEN, dei fangt mal so ’n groten Aal, so dick as sin Arm. Hei kümmt dar je mit tau Hus· "O," seggt sin Fruch, "dei is for uns tau gaud, Varrer, den’ schast du unsen Grafen man mitnehmen."

"Ja," seggt Varrer Heetmann, "dat is ok wahr, Morrer, awer aftrecken will il em doch eirs."

"Ja," seggt Morrer Heetmann, "dat dau man, dat gifft ’n schön Floegelhenk, dei Hut."

Varrer Heettnann treckt den Aal af, denn nimmt hei sin raud Taschendauk un knütt dar den Aal rin, treckt sik ’n swarten Rock an, stickt den Aal in ’n Bossen un geht hen na den Woterser Grafen.

"Na, min leiwe Heetmann," seggt dei Graf, "wat will hei denn?"

"O," seggt Barrer Heetmann, "ik wull unsen Grafen en lütt Present maken."

"Dat is mal nett von em," seggt dei Graf, "wat hett hei dar denn in sin Dauk?"

"En Aal."

"Gaud," seggt dei Graf, "denn gah hei man hen na dei Koek un bring hei em dar man hen, un denn lat hei sik ok ’n gaud Fräuhstück geben."

Varrer Heetmann geht je hen na dei Koek un gifft den Aal af un itt sik gehörig satt. Naher kümmt hei werrer rin na den Grafen.

"Na" seggt dei Graf, "wat wull hei denn wul hebb’n för den Aal?"

"O," seggt Varrer Heetmann, "so ’n lütt Stück Nuttholt tau ’n Backeltrog wull ik wul hebb’n."

"Ja," seggt dei Graf, "dat kann hei ok kriegen."

"Ja," seggt Varrer Heetmann, "un aftagen heff ik den Aal ok al. Morrer mein, dat geiv en gaud Floegelhenk."

"Na," seggt dei Graf" un lacht, "denn fang hei man bald werrer so ’n Aal, dat lohnt sik noch."

"Ja," seggt Varrer Heetmann, "dar mutt’n je tauseihn, Herr Graf, wo’n sik dörsleet."

Aus G. Fr. Meyer "Lönbörger Dönken.") [sic!]