In Talkau is mal'n Buurn west, bi den dei Düvel en
Tietlang waant hett. Solang dei Düvel na den Buurn sien
Willen daun dee, wäur dei Fründschaft twüschen Buurn un
Düvel groot; as över dei Düvel sien eigen Düvelswääg gaan
wüür un den Buurn Tort andaun dee, Düvelsdaat an em utäuv,
wäur dei Putt in Schorn un dei Fiendschaft an sien Stä. Nu
harr dei Schavernack gegensiedig sien Spill, un dei Buur
seit bald wiet in't Naderl. Wi giern wäur hei nu den Düvel
wedder loswest, över dei Düvel wiek nich un pier den Buurn
ganz bannig.
Dei Buur süüfz: "Harr'k mi doch mit den Düvel nich inlaten!"
In sien Angst un Noot wull her nu bi sienen Preister Raat un
Hülp säuken. Hei dach, dei Preister. dei so dull geigen den
Düvel un sien Daun zackereirt, ward em mit Raat un Daat
bistaan können. So fäur dei Buur na den Preister in
Söömeiken un klaag em sien Noot.
Dei Preister lüü den Buurn ierst düchtig ut, wiel hei den
Düvel bi sik upnamen harr, sää dunn över tau em, hei schult
man näägsten Dag mit'n Aarnwagen mit Strosäck up tau'n
afmaakte Tiet vör'n Pastuurnhuis vörfäurn, üm em un dei
Karksängers, Jungs un Dierns, aftauhalen. Annern Dag höll
dei Buur vör den Preister sien Düür, un Preister, Jungs un
Dierns klarrern na'n Wagen rup. Nu güng't los na Talkau. Vör
den Buurn sien Grootdüür wüür afstägen. Dei Preister, dei
Singers un Singdierns släugen dei Gesangbäuker up, un dat
ierste fromm Leid klüng vör't Huus ut. Dei Buurfruug reit
dei Grootdüür up, un dat Singen sett sik in'n Huis fuurt.
Ein Gesang folg den annern. Ok dei Buur un sien Fruug süngen
inbrünstig mit. As dat Singen von dei schönen Gottesleirer
anhöll, wüür den Düvel huddelig, hei kreig't ganz dull mit
dei Angst un suus mit groten Gestank un blagen Dunst ut
Ulenlock rut. Nu wäur dei Frööd in'n Buurhuus groot. In dei
Nafrööd süngen sei noch'n Gottsleid. Dei Buurfruug kreig war
up'n Disch. Preister un Kinner haun düchtig in. Bald nahier
wäurn fäur dei Buur sien Hülpers wedder na Huus.
Dei Düvel suus över ut Ulenlock nich gliek na sien
Grootmudder in dei Höll. Ne, hei smeit sik ierst en puur
Koppeln wieder in en Koppelwinkel daal un leig up'e Luur,
Waag över nich, bi'n Buurn wedder ünnertaukrupen ut Angst
vör den Gesang, dei em wegjaagt harr. Na en ganz Tiet hett
dei Düvel sik dunn wedder bi sien Grootmudder anfunn.
Dei Eck von dei Wiesch, in dei de Düvel in'n Verstääk up'e
Luur leig, heit noch hüüt dissen Dag dei Düvelswinkel.
1940/1/2 - 24
